Title: Random Magic
Author: Sasha Soren
Genre: Fantasy, Young Adult, Humor
Publisher: Beach Books, LLC
Publication Date: January 1st 2010
RMT Tour – Pirates! | Goodreads | Amazon
Rating: 4 stars
Review copy provided by author.

When absent-minded Professor Random misplaces the main character from Alice in Wonderland, young Henry Witherspoon must book-jump to fetch Alice before chaos theory kicks in and the world vanishes. Along the way he meets Winnie Flapjack, a wit-cracking doodle witch with nothing to her name but a magic feather and a plan. Such as it is. Henry and Winnie brave the Dark Queen, whatwolves, pirates, Struths, and fluttersmoths, Priscilla and Charybdis, obnoxiously cheerful vampires, Baron Samedi, a nine-dimensional cat, and one perpetually inebriated Muse to rescue Alice and save the world by tea time.

I was contacted about Random Magic a couple of weeks ago, and I was quite excited to be part of the tour. It was only when I visited the RMT Tour – Pirates! website that I realized the author has been touring with Random Magic on and off for the last year. It must have really taken a lot of time and effort, and I find it pretty amazing and wonderful that someone goes through all that trouble to promote their book. It shows that the author really loves his work, and is still as passionate about it as in the beginning. After I signed up for the tour, I got an entire package in my mailbox approximately a week later. In the package there was the book (of course!), but much more as well. Naturally, I didn’t get the references at first, but it became clear enough when I read the book. There was a rubber ducky, a garland with hearts, a pirate card, a beautiful red feather, a wonderful bookmark and much more. It was quite the surprise, and I felt very happy with it. Not every author puts together an entire box full of goodies referencing to their book. It was highly original, and it raised my expectation for the book.

Just a warning ahead, I promised that I would do a dual language review for this book, as a special bonus feature for the Pirates Tour. This is a one-time occassion though, and I’m not going to write dual language reviews for every book I read from now on. One time occassion, people, so enjoy it while it lasts 😉 My English review will be first, and then I will add my review in Flemish/Dutch below. There’s also an additional bonus feature, which is an extremely cool Pirate’s Game! I made an extra post for the bonus feature.  Aye, matey! Which reminds me of how very suitable this is, a pirate-theme post, right in the release week of Pirates of the Carribean 4: On Stranger Tides. On another note, go see that movie. It’s amazing. And now, on to the review.

English Review

I had trouble deciding whether Random Magic was actually, as the title suggests, completely random, or, as I have been inclined to believe after reading the book, utterly brilliant. I vote for random brilliance. And I must admit that this is one of the most difficult reviews I’ve had to write in like, ever. It’s hard trying to put my thoughts into words, because in all honesty, my thoughts about the book are probably just as random as the book itself.

First, there’s a reference to haunted houses, which doesn’t really make all that much sense, but is hilarious all the same. Next, we see that the family sollicitor has been called because Henry Witherspoon has been missing for three weeks. While his friends worry about his whereabouts, a young girl comes strolling in, a girl who looks exactly like Alice from Lewis Carroll’s Alice In Wonderland. She tells Henry’s friends not to worry, because he is exactly where he should be, in a place where he has been before, and where he always wanted to return. It’s pretty clear by now that Alice loves to talk in riddles, or that she has a very awkward way of explaining herself. She then confides them with the story of how Henry first travelled to Edgeland, a land between the pages of a book, because Professor Random – who is everything his name suggests him to be – was stupid enough to put Alice back in the wrong book. Unfortunately, the professor puts Henry in the wrong book as well, Myths and Legends rather than Alice in Wonderland. And Henry, who probably thinks his luck must have run up a long time ago, ends up in the middle of the mob scene, the mob’s target Winnie Flapjack, a self-proclaimed doodle witch. What Henry doesn’t know is that he probably ran into the person most capable of helping him find his way in this strange, mystical world. Because if someone can take Henry to find Alice back, then it’s probably Winnie Flapjack.

After escaping the raging mob, solving riddles to cross a chasm, riding on the back of a whatwolf, visiting the castle of the notorious De Morgue’s family and having a rendez-vous with none other than the Muses, they are only half-way in their adventures. They still have to cross the Peculiar Sea, get rid of a bunch of annoying Pirates, find the house of the Baba Yaga, escape a floating city where people turn into hideous monsters, defeat the Red Queen in a chess match…and that all before tea time.

The creativity of Sascha Soren knows no boundaries. She finds inspiration in Greek mythology (the muses for instance, but more about them later), today’s urban legends (vampire, the De Morgue family), Alice in Wonderland itself (the riddles, the Red Queen), folklore (Baba Yaga) and her own imagination. How much more funnier and interesting can it get? This by far the most original novel I have ever read. It would not surprise me if teachers were talking about it in their literature classes ten years for now, and call it something like the “random genre”. I know that there’s currently this movement in poetry, of poets slapping random words together to make a poem, and I can well imagine Random Magic being the first prose work in the “random genre”. It fits with the 21st century style of wanting everything and getting nothing, our lives itself being a mismatch of all different things. No one is “something” anymore, we are all several “somethings”, randomly put together in constructions that miraculously work. Random Magic works a bit like this as well. It’s mostly dialogue-driven, and at first it seems utterly random and hard to make something out of it, but then it all clicks together and you realize you’re looking at a piece of utmost brilliance.

Sascha Soren takes Lewis Carroll’s sparkling, bright and imaginative story of Alice in Wonderland, and practically puts the lightbulb on. We see a world that’s even more crazy, even more random, even more unreal, and all the more fun than the world we have grown accostumed to. Just take a second to imagine it: rubber duckies changing into actual submarines, a real-life chess game with actual people as the pawns that can only be compared to the chess game Harry Potter was submitted to in one of the first books in the series, the muses actually come to life, a strange and peculiar family that reminds you instantly of the Adams Family. As soon as you open Random Magic, you’re in for a rollercoaster of events, all equally bizarre and yet strangely familiar. Searching for the references to classic works of literature or more modern things like TV shows and popular book series of nowadays, is basically a sport on its own. The humor is amazing, and I had a smile on my face from page one till the very end. Of course, it’s completely and utterly random – but that’s the fun of it.

Winnie Flapjack is a cheerful, determined and intelligent character. I instantly liked her, with her quirky attitude and light-hearted humor. And she’s a doodle witch. Is there anything remotely more interesting than a doodle witch? I don’t think even Baba Yaga can beat that in terms of coolness. Henry on the other hand, is of course unfamiliar with the strange world he has been trapped in, and is constantly wondering “why this” “why that”, while he should probably just shut up already and let Winnie do the talking. They’re an odd pair by definition, equally random as their surroundings, and their friendship turning into love seems a random event as well. I was glad to see Henry finally becoming more independent towards the end of the book – it was about time! Their adventures are hilarious, their interactions ranging between “kill Henry now” and “aawww, so cute”, and they fit the rest of the theme of the book. Random.

I must admit that there were two scenes I enjoyed the most in this book. The first being the scene at the house of the muses. May I introduce you to H.P. (Lovecraft, for the non-litterate amongst us), Shakes (Shakespeare), Bauds (Baudelaire), Poe (Edgar Allen Poe), a bunch of gloomy Russian poets, quite a few Georges, and other notables, who hang around the House of the Nine Muses. Also, all of the muses have nicknames, some of which are so random, they will make you crack up with laughter. Note also that H.P.’s comment on just about everything is “ghastly”, and Bauds actually says “zut alors” occasionally. The second of my favorite scenes was the scene at the home of the DeMorgue family. I’ve always loved the Addams family, and the DeMorgue’s made me think back about how much fun it used to be to watch an episode of the Addams family. That said, the DeMorgues are probably even more ghastly and gaunt.

There’s an additional chapter added at the end of the book describing how Lady DeMorgue got into the state she is now. I really enjoyed reading that chapter, and although it’s several tones darker than the light-heartedness of the rest of the book, I found it highly amusing and extremely original as well. How many times can one cheat death, or challenge someone as terrifiyng as Death itself or the God of the Underworld? Anyway, I must agree with the author’s and editor’s decision that adding that chapter in the book would have made the pace slow down significantly, but it was a nice bonus at the end.

Now, there’s a reason why I gave this book four stars rather than five. I felt like I couldn’t get an actual grasp of the characters because they were a bit too random. As their surroundings, they’re a mismatch of feelings and emotions, and it was hard to actually understand some of their actions. I also felt like sometimes the plotline was lacking (it’s all about the journey here, not the destination) and there were too many secondary characters to keep track off. Also, the cover really doesn’t fit the book. It’s too normal, too ordinary for that. Not that I’d make any book lose points because their cover isn’t great, but it’s just a note I would like to add.

If you’re tired of literature the way it’s always been, and you’re up for something so completely random, so completely hilarious and so completely mind-blowing that it’s going to change your perspective on books forever, then Random Magic definetely is the rigth book for you. It offers everything from an imaginative plot to hilarious characters to brilliant dialogues and references to popular authors, musicians, myths and legends. I would recommend it to everyone who’s not afraid of something new and shiny, and isn’t wary of the peculiar and the strange.

Flemish/Dutch Review

Het was moeilijk voor mij om te beslissen of Random Magic nu eigenlijk, zoals de titel suggeerde, compleet willekeurig was of, zoals ik neigde om te geloven na het boek gelezen te hebben, subliem en brilliant. Mijn stem gaat uit naar willekeurige ‘random’ genialiteit. En ik moet toegeven dat dit ook een van de moeilijkste recensies was ooit om te schrijven; het is lastig om mijn gedachten in woorden om te zetten omdat ze, als ik eerlijk ben, bijna net zo ‘random’ zijn als het boek zelf.

We beginnen met een referentie naar spookhuizen, wat niet veel belang heeft voor de rest van het verhaal, maar toch een zeker niveau van hilariteit bevat. In het volgende hoofdstuk zien we dat de advocaat van de familie is opgeroepen omdat Henry Witherspoon, één van de hoofdpersonages uit het boek, al drie weken spoorloos is. Terwijl zijn vrienden zich zorgen maken over waar hij nu weer uithangt, komt een jong meisje argeloos binnenwandelen. Dat meisje lijkt sprekend op Alice uit Wonderland, uit het gelijknamige boek van Lewis Carroll. Ze vertelt Henry’s vrienden dat ze zich geen zorgen moeten maken, omdat hun vriend precies is waar hij behoort te zijn en met wie hij behoort te zijn. Het wordt al snel duidelijk dat Alice graag in raadsels praat, en dat ze een nogal vreemde manier heeft om zichzelf uit te drukken. Ze vertelt de bezorgde vrienden een verhaal over hoe Henry de eerste keer een reis maakte naar Edgeland, een land dat zich bevinden tussen de pagina’s van elk boek. De reden waarom Henry zo’n bizarre reis maakte was omdat professor Random – die alles is wat zijn naam betekent – niet oplettend genoeg was, en zo Alice in het verkeerde boek terugplaatste. Blijkt dat Random nog steeds niet leerde uit zijn fouten, want hij slaagde erin ook Henry in het verkeerde boek terecht te doen komen. Henry, die tegen dan van mening was dat hij het minste geluk had van wie dan ook in de hele wereld, komt terecht in het midden van een achtervolginsscène door een uitjouwende massa. Winnie Flapjack, een doodle heks, is degene naar wie de massa op zoek is. Wat Henry echter nog niet beseft, is dat hij net die persoon is tegengekomen, die het meeste kans heeft om hem in één stuk terug naar huis te krijgen. Want als er iemand is die Henry kan helpen Alice terug te vinden, dan is dat wel Winnie Flapjack.

Nadat ze ontsnapt zijn van de woedende massa, raadsels opgelost hebben om een brug over te steken, gereden hebben om de rug van een whatwolf, een bezoekje gebracht hebben aan het kasteel van de beruchte familie DeMorgue, en terechtgekomen zijn in het Huis van de Negen Muzen, zijn ze nog maar halfweg hun avonturen. Ze moeten nog steeds de Vreemde Zee oversteken, een bende bloeddorstige piraten verslaan, het huis vinden van de Baba Yaga, ontsnappen uit een drijvende staf waar mensen veranderen in afschuwelijk monsters, en de Rode Koningin verslaan in een spelletje schaak…en dat allemaal voor theetijd.

De creativiteit van Sascha Soren is eindeloos. Ze vindt inspiratie in de Griekse mythologie (bijvoorbeeld de negen muzen), hedendaagse urban legends (de vampires, de familie De Morgue), de originele versie van Alice in Wonderland door Lewis Carroll (de raadsels, de Rode Koningin), folklore (Baba Yaga), en haar eigen inbeeldingsvermogen. Hoe grappiger en interessanter kan het nog worden? Dit is het meest originele boek dat ik ooit gelezen heb, en het zou me niet verbazen moeten leerkrachten hier binnen tien jaar in hun literatuurlessen over praten, en het dopen als het eerste boek in het ‘random genre’. Op het moment is er een beweging aan de gang in hedendaagse dichtkunde waarin de dichters willekeurige woorden samenplakken om zo tot een gedicht te komen, en ik kan me goed genoeg inbeelden dat Random Magic het eerste proza-werk zou worden om tot dit genre te behoren. Het past ook goed in de 21^e eeuwse stijl van alles willen en niets krijgen, onze levens zelf een subliem voorbeeld van hoe men dingen kan samen gooien om met iets origineel en ‘random’ op te proppen te komen. Niemand is één iets, we zijn allemaal verschillende dingen, op een willekeurige manier samengesteld in constructies die op wonderbaarlijke wijze toch werken. Random Magic werkt een beetje op hetzelfde principe. Het zijn vooral de dialogen die het boek maken, en in eerste instantie lijkt het enorm willekeurig en moeilijk om er iets van te maken, maar op een bepaald moment klinkt het allemaal samen en kom je tot het besef dat je werkelijk een briljant werk aan het lezen bent.

Sascha Soren neemt Lewis Carroll’s prachtige, creatieve en originele verhaal van Alice in Wonderland, en het lijkt alsof ze plots de grote lamp aansteekt. We zien een wereld die nog gekker, nog willekeurig, en nog surrealistischer, en des te hilarischer, is dat de wereld die we al kennen uit het originele boeken. Beeldt het je gewoon eens in: rubberen badeendjes die veranderen in onderzeeërs, een spelletje schaak met echte mensen in plaats van pionnen een beetje zoals Harry Potter moest ondergaan in het eerste boek in de gelijknamige serie, de musen die als het ware tot leven komen op de bladzijden van het boek en een vreemde familie die je doet deken aan de Addams Family. Van zodra je Random Magic openslaat, kom je van het ene avontuur in het andere terecht, allemaal even bizar and toch op een rare manier bekend. Zoeken naar de referenties naar klassieke literaire werken of meer moderne dingen zoals TV Shows en populaire boekseries, wordt een sport op zichzelf. De humor is fantastisch, en ik had een lach op mijn gezicht vanaf de eerste pagina tot aan het einde. Natuurlijk is het volledig willekeurig – maar daar zit dan ook de humor.

Winnie Flapjack is een positief ingesteld, vastbesloten en intelligent personage. Ik mocht haar graag vanaf het begin, met haar positieve instelling en luchtige humor. En, ze is een doodle heks. Henry aan de andere kant, is natuurlijk niet bekend met de vreemde wereld waarin hij terecht komt, en stelt continue vragen zoals “waarom dit” en “waarom dat”, terwijl ik het gevoel had dat hij beter kon zwijgen en Winnie aan het woord kon laten. Per definitie zijn ze een vreemd paar, beiden net zo ‘random’ als de wereld waarin ze zich bevinden, en hun vriendschap die verandert in liefde lijkt eveneens willekeurig. Ik was blij om te zien dat Henry zich meer en meer onafhankelijk gaat opstellen naar het einde van het boek toe – dat werd tijd! Hun gezamenlijke avonturen zijn hilarisch, hun interacties variëren tussen “doe Henry nu dood” en “awww, zo schattig”, and ze passen precies bij het thema van het boek. Willekeurig. Random.

Ik moet toegeven dat er twee scenes waren die ik het leukst vond in het boek. De eerste was de scene in het Huis van de Muzen. Mag ik je voorstellen aan H.P. (Lovecraft, voor de niet-literaire fanatice onder ons), Shakes (Shakespeare), Bauds (Baudelaire), Poe (Edgar Allen Poe), een groep melancholische Russiche dichters, een handjevol Georges, en andere noemenswaardigen, die rondhangen in het Huis van de Muzen. Ook hebben alle Muzen bijnamen, waarvan sommige zo willekeurig zijn, dat ze je meteen in lachen doen uitbarsten. Let er ook op dat H.P.’s commentaar op bijna alles is “ghastly”, en dat Bauds geregeld terugvalt in “zut alors”. Mijn tweede favoriete scene was de scene in het huis van de DeMorgue familie. Ik ben altijd al een fan geweest van The Addams Family, en de DeMorgue’s lieten me terugdenken aan hoe leuk het altijd was om naar een episode van deze serie te kijken.

Er is een extra hoofdstuk toegevoegd op het einde van het boek, dat weergeeft hoe Lady DeMorgue geworden is zoals ze nu is. Ik vond het echt heel leuk om dat hoofdstuk te lezen, en ook al is het dan verschillende tonen duisterder dan de luchtigheid van de rest van het boek, ik vond het vrij interessant en origineel. Hoeveel keren kan men de Dood te slim af zijn, of iemand uitdagen die zo afschrikwekkend is als de Dood zelf of de God van de Onderwereld? In elk geval, ik moet het wel eens zijn met de beslissing van de auteur en de editor dat het toevoegen van dit hoofdstuk in het boek zelf, het boek significant zou vertragen. Het was toch een leuke bonus op het einde.

Er is wel degelijk een reden waarom ik dit boek vier sterren geef in plaats van vijf. Ik had het gevoel dat ik geen echte grip om de personages kon krijgen omdat ze een beetje te random waren. Net zoals de wereld rondom hen, zijn ze een samenloop van gevoelens en emoties, en het was moeilijk om sommige van hun acties te begrijpen. Ook had ik soms het gevoel dat het plot te wensen overliet (het belangrijkste is de reis, en niet de bestemming), en er waren teveel personages om ze allemaal te onthouden. De kaft was ook niet perfect voor het boek: ik vond hem veel te normaal.

Als je het beu bent om literatuur te lezen die normal en alledaags is, en je ziet het wel zitten om iets te lezen dat zo volledig willekeurig, zo volledig hilarisch en zo volledig fantastisch is dat het je perspectief op boeken voor eeuwig zal veranderen, dan is Random Magic zeker een geode keus. Het biedt alles van een creatief plot tot hilarische personages, briljante dialogen en referenties naar populaire auteurs, muzikanten, mythen en legenden. Ik zou het aanraden aan iedereen die niet bang is van iets nieuws en anders.